sizofrenik sanki biraz

Uzun zamandir ben, adresi olmayan mektuplar yaziyorum,
konusuyorum, anlatiyorum,
Siirler ekliyorum altina,
Bazen biraz kenarini yakiyorum
katlayip koyuyorum zarfina,

ama gonderemiyorum..
cunku ne zaman kapatsam zarfi,
alayci bir ciddiyetle isim soruyor bana,
cevap veremiyorum
olsun diyorum gitsin de bulur birini,
sokak mahalle sehir soruyor,
direnemiyorum,
galip geliyor zarf,
utaniyorum.
bozulsam da maglubiyete,
one egip basimi
susuyorum...
o bana hala gulerken
ben onu kimsenin gormeyecegi, ucra bi rafa kaldiriyorum
diger arkadaslariyla birlikte,
tum o alayci ama yetim mektuplardan
intikamimi boyle aliyorum.

ve bundan sonra,
dikiliyor tepeme tum suc ortaklarim
ben tabi biraz gergin,
basliyor sorgu aksamlarim 

kalem fazla mesaiden huzursuz,
kagit kalemle olan tek tarafli sevismesinden,
tepemde yanan isik kizgin aydinlattiginda boslugu,
bir sey gorememekten,
ve ben mahcup
bilsem de icimdeki deryayi,
silik bi silueti onlara gosterememekten.

zarf bi yerden hala siritiyor,

biliyorum,
gormesem de duyuyorum,
alay ediyorlar benimle,
ben siginmis yanlizligima ,
derler ya hani
denize dusen sarilirmis yilana,
sariliyorum sevgili gibi,
ama biraz nankor,
Onu kandiriyorum aklimca,
Su ismi bi bulayim,
kurtulucam nasilsa yakinda,
ama simdi iyi
en azindan biri var yanimda,

gunden gune azalsa da umutlarim,
buyuyor zarf ordularim,
her ne kadar kizsam da,
su an onlar benim yakin dostlarim,
hani anlasamazsin da, bi yandan da gidemezsin ya onlardan,
iste su an onlar benim can yoldasim,
her seyi bilseler de,
kimseye soylemeyen sadik sirdaslarim.

bi gun gelecek,
bilmiyorum ne zaman ama gelecek,
her bir mektubu baglicam bir kusun kanadina,ve salicam hepsini havaya,
hepsi ayni yere varacak,
ve o gun benim tum duygularim,
tek bir kiside toplanacak.